เป็น บริษัท ที่ จำเป็น ต่อการ ค่าใช้จ่าย หุ้น ตัวเลือก

Lipis Consulting, Inc. ตัวเลือกสต็อคที่เพิ่มขึ้น (การคำนวณ 123R) วิธีการบัญชีสำหรับค่าใช้จ่ายสต็อคที่เพิ่มขึ้น - ASC 718 รายงานแบรนด์ใหม่ของโลกออกมีหนึ่งที่ต้องใช้ บริษัท ในการประมาณการและรายงานค่าใช้จ่ายสำหรับการจ่ายตามหุ้น สำหรับ บริษัท ส่วนใหญ่หมายถึงการใช้โมเดลที่ซับซ้อนเพื่อประมาณต้นทุนของตัวเลือกหุ้น หลักเกณฑ์ในการประเมินมูลค่าของตัวเลือกหุ้นจะระบุไว้ในมาตรฐานการบัญชี (ASC) 718 (เดิมคือ SFAS No. 123 (R)) ASC 718 ระบุว่าการประเมินมูลค่าของตัวเลือกหุ้นควรจะเสร็จสมบูรณ์โดยใช้ Black-Scholes หรือบางรูปแบบการกำหนดราคาอื่น ๆ ในกรณีส่วนใหญ่ที่ต้องเสียค่าใช้จ่ายและรายงาน บริษัท มักจะหันไปหา บริษัท บัญชีของตน บาง บริษัท ยังสามารถทำได้ แต่ บริษัท ที่มีผู้สอบบัญชีภายนอกไม่สามารถคาดหวังว่าผู้สอบบัญชีของตนจะสามารถคำนวณค่าใช้จ่ายเหล่านี้ได้ผู้สอบบัญชีจะตรวจสอบประมาณการโดย บริษัท แต่ บริษัท ต้องประมาณการเพื่อเริ่มดำเนินการ เราเชื่อว่าการกำหนดค่าใช้จ่ายที่เหมาะสมของตัวเลือกเป็นศิลปะมากที่สุดเท่าที่วิทยาศาสตร์ คุณไม่เพียง แต่ต้องเข้าใจคณิตศาสตร์เท่านั้น แต่คุณต้องเข้าใจว่าการเปลี่ยนแปลงหนึ่งตัวแปรจะส่งผลต่อการคำนวณอย่างไร เว็บไซต์นี้ไม่ได้มีไว้เพื่อให้คุณเข้าใจอย่างสมบูรณ์และทั่วถึงของความซับซ้อนทั้งหมดของ Black-Scholes-Merton หรือแนวทางอื่น ๆ อย่างไรก็ตามเราต้องการให้คุณได้รับความชื่นชมในกระบวนการนี้ ขั้นแรกให้สนุก คลิกที่นี่เพื่อดูว่าตัวแปรของสูตรสามารถส่งผลต่อการคำนวณได้อย่างไร ย้ายค่ารอบ ๆ และดูกราฟ ต่อไปเราจะใช้ข้อมูลนี้อย่างไร Long story สั้นเรามักทำการวิเคราะห์ความไวสำหรับลูกค้าของเราซึ่งเราเรียกว่า Scenario Testing คลิกที่นี่เพื่อดูภาพประกอบ ตอนนี้สำหรับข้อมูลที่คุณสามารถใช้ สำหรับรายการตรวจสอบที่คุณสามารถพิมพ์และใช้ได้คลิกที่นี่ สุดท้ายนี้เป็นคำถามที่พบบ่อยที่เราคิดว่าคุณจะเป็นประโยชน์: David Harper เป็นบรรณาธิการของ Investopedia และต่อไปนี้เป็นบทสรุปที่ดีเกี่ยวกับมุมมองของเรา (คลิกที่คำถามแต่ละข้อเพื่อดูคำตอบหรือขยายคำตอบทั้งหมด) สาระสำคัญของกฎสามารถสรุปได้ในสี่คำ: กำหนดมูลค่ายุติธรรมให้วันที่ บริษัท ต้องรับรู้ประมาณการค่าใช้จ่าย (มูลค่ายุติธรรม) เมื่อได้รับการสนับสนุนทุน (วันให้สิทธิ์) ในวันให้สิทธิ์ตัวเลือกวานิลลาธรรมดาไม่มีค่าที่แท้จริง (ตั้งแต่การประท้วงเท่ากับราคาหุ้น) แต่จะมีค่าเวลา สรุปย่อค่าตัวเลือกค่าภายในเวลาค่าที่แท้จริง บริษัท มหาชนส่วนใหญ่ต้องรับรู้ค่าใช้จ่ายในไตรมาสแรกของปีบัญชีแรกนับจากวันที่มีผลบังคับใช้ในวันที่ 15 มิถุนายน พ. ศ. 2548 หรืออีกนัยหนึ่ง บริษัท มหาชนที่มีรอบระยะเวลาบัญชีสิ้นสุดในวันที่ 31 ธันวาคมจะต้องเริ่มใช้จ่ายในไตรมาสแรก (เช่นรายได้และมูลค่าหลักทรัพย์ตามราคาตลาดต่ำกว่า 25 ล้านบาท) และ บริษัท เอกชนได้ล่าช้าไปจนถึงวันที่ 15 ธันวาคม 2548 สำหรับผู้ที่จบสิ้นปีบัญชีในเดือนธันวาคมพวกเขาก็จำเป็นต้องเริ่มต้นการรับรู้ใน ไตรมาสแรกของปีพ. ศ. 2549 กฎใช้บังคับเมื่อ บริษัท จ่ายเงินให้พนักงานที่มีหุ้นหรือจ่ายดอกเบี้ยด้วยหุ้น ความแตกต่างใหญ่ระหว่างตราสารทุน (เช่นตัวเลือกหุ้นที่ จำกัด แผน ESPP) และตราสารหนี้เช่นเงินสดรอการตัดบัญชี โปรดสังเกตว่าการรับรางวัลตามหนี้สินยังคงต้องรับรู้ด้วยมูลค่ายุติธรรม แต่ไม่เหมือนกับรางวัลที่ได้รับจากทุนซึ่งวัดได้เพียงครั้งเดียวเมื่อได้รับเงินทุนหนี้สินจะถูกวัดมูลค่าใหม่ (ทำเครื่องหมายว่าจะทำการตลาด) ในแต่ละงวด ใช่. เราชอบที่จะกล่าวว่ากฎนี้เป็นเพียงการบัญชี ส่งผลกระทบโดยตรงต่อกระแสเงินสดหรือภาระภาษีของ บริษัท จริงรายได้ภาษีเงินได้ที่รายงานมีการเปลี่ยนแปลง แต่เป็นรายการบรรทัดรายได้ โปรดจำไว้ว่างบการเงินจะแตกต่างจากหนังสือภาษี (กฎไม่จัดผลประโยชน์กระแสเงินสดของการออกกำลังกายจากกระแสเงินสดจากการดำเนินงานเพื่อจัดหากระแสเงินสด 8211 นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก: ผิดตำแหน่งเริ่มต้นด้วยการเปลี่ยนแปลงนี้จะช่วยลดกระแสเงินสดจากการดำเนินงาน แต่ไม่ได้เปลี่ยนไป กระแสเงินสด) FASB ตัดสินใจให้ บริษัท เลือก เจตนาของพวกเขาเป็นสิ่งประเสริฐ: พวกเขาต้องการให้ บริษัท มีความถูกต้องและรูปแบบที่ดีขึ้นอยู่กับฐานข้อมูลของคุณ แต่ฉันชอบที่จะกล่าวว่าพวกเขาเปลี่ยนภาระของดุลพินิจไปยัง บริษัท ของไหล่ คุณมีทางเลือกและได้รับข้อมูลเดียวกันแน่นอนเกี่ยวกับ บริษัท ของคุณผู้เชี่ยวชาญสองคนสามารถให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันอย่างมาก อาจไม่ใช่ตัวเลือกหุ้นเป็นเงินชดเชยรอการตัดบัญชีโดยผู้ถือหุ้น ขณะที่ David Zion จาก CS First Boston ได้เขียนค่าใช้จ่ายขั้นสุดท้ายของแผนพนักงานหุ้นเป็นจำนวนตัวเลือกในเงินเมื่อมีการใช้สิทธิ ดังนั้นค่าใช้จ่ายจึงเป็นประมาณการเกี่ยวกับต้นทุนในอนาคตที่ไม่สามารถทราบได้ นักลงทุนควรพยายามแยกแยะผลกระทบทางเศรษฐกิจของการให้สิทธิเลือก แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาที่ไม่ซ้ำกันโดยเฉพาะ: นักลงทุนมีเจตนาที่จะถอดถอนงบการเงินของ GAAP ในความเห็นของเราวิธีที่ดีที่สุดในการปฏิบัติต่อผู้ถือหุ้นจากมุมมองของผู้ลงทุนคือการประเมินศักยภาพการลดสัดส่วนของหุ้นซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อส่วนแบ่งในอนาคต Institutional Investor Services (ISS) มีมานานหลายปีใช้วิธีเสียงที่ดี (เรียกว่าการโอนมูลค่าของผู้ถือหุ้น) พวกเขาใช้การวิเคราะห์ขั้นสูงมาก แต่คุณสามารถใช้วิธีการที่คล้ายคลึงกันโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยและรับประโยชน์ 80 ข้อ เราขอแนะนำว่าคุณไม่ควรวางรถเข็นไว้ก่อนม้าธุรกิจ หากคุณต้องการให้คำปรึกษาพูดบัญชีควรเป็นนัยโปรแกรมมากกว่าเกณฑ์การออกแบบ เราขอแนะนำให้คุณดูกฎใหม่เป็นโอกาสในการทบทวนแผนการกระตุ้นและปรับใช้สิ่งจูงใจในแง่ของต้นทุนทางเศรษฐกิจของตน ความเสมอภาคเป็นทรัพยากรอันมีค่าและทำให้ตกใจ กฎอาจไม่สามารถปรับระดับการเล่นในเรื่องต้นทุนของแรงจูงใจที่อิงตามหุ้นได้อย่างสมบูรณ์ แต่จะช่วยลดการบิดเบือนทางบัญชีได้ดี ที่ปรึกษาเกินไปพยายามที่จะช่วยให้ลูกค้าของพวกเขาที่จะเล่นเกมผลกระทบทางบัญชีที่เลวร้ายยิ่งบางบอร์ดเล่นเกมโดยการเร่งตัวเลือกที่โดดเด่นหรือแม้กระทั่งเลวร้ายยิ่งกลับตัวเลือกสต็อกเดท Dont เกมรูปแบบการกำหนดราคามากเกินไปคุณจะต้องสอดคล้องในวิธีการของคุณและวิธีการที่ชาญฉลาดในปัจจุบันอาจทรยศคุณลงเส้น อย่าสันนิษฐานว่านักลงทุนของคุณหลงกลโดยบัญชีที่ไม่สุภาพ พวกเขาอาจจะมองไม่เห็น แต่พวกเขา arent โง่ และโปรดอย่าให้คำปรึกษากับผู้ให้คำปรึกษาซึ่งสะท้อนให้เห็นว่าคุณสำรวจ SAR ที่เป็นเงินสดเพราะอาจใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ ฐานนักลงทุนกำลังเรียนรู้เสมอ เราคิดว่าคุณจะทำดีกว่ามากในการกังวลเกี่ยวกับตัวชี้วัดและอุปสรรค (เช่นจ่ายให้สมการสมรรถนะ) ที่แนบมากับสต็อคที่มีการควบคุมผลการปฏิบัติงานนอกเหนือจากการทำบัญชีที่เพิ่มขึ้น การให้สิ่งจูงใจแก่ผู้มีพรสวรรค์คือการออกแบบธุรกิจที่สำคัญ อย่าให้บัญชีเพียงไดรฟ์นั้น ในจดหมายข่าวที่ปรึกษาเดวิดฮาร์เปอร์แก้ไขพวกเขาระบุอย่างชัดเจนถึงการเร่งความเร็วของตัวเลือกที่โดดเด่น (กล่าวคือเพื่อลดค่าใช้จ่ายที่ได้รับการยอมรับ) เป็นธงสีแดงในการกำกับดูแล การกระทำดังกล่าวเป็นการทรยศต่อคณะกรรมการที่ให้ความสำคัญกับการตกแต่งหน้าต่างมากกว่าการเปิดเผยข้อมูล เราชอบ บริษัท ที่รักษา ESPP ไว้ (แทนที่จะถอดมันออกเพื่อประหยัด pennies ไม่กี่อันใน EPS) เพราะอย่างที่ First Data เขียนไว้ ESPP เป็นประโยชน์ของพนักงานที่มีคุณค่าซึ่งจะช่วย บริษัท ในความพยายามในการดึงดูดรักษาและกระตุ้นให้เกิดคุณค่า พนักงาน ประโยชน์เหล่านี้มีมูลค่าค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมที่ได้รับการยอมรับสำหรับวัตถุประสงค์ทางบัญชี Mark ได้ทำงานร่วมกับ Rentrak มาหลายปีแล้วและได้รับมอบหมายจากคณะกรรมการและผู้บริหารหลายท่าน LCI ได้รับความช่วยเหลืออย่างมากต่อคณะกรรมการของเราและให้ฉันโดยการให้ข้อมูลไม่เพียง แต่ยังเข้าใจวัตถุประสงค์และคำแนะนำด้านกลยุทธ์ของเราอย่างชัดเจน เขาและทีมงานของเขาได้รับการตอบสนองเป็นพิเศษและมีความสุขในการทำงานด้วย Paul Rosenbaum ประธานและซีอีโอ Rentrak ฉันได้ทำงานร่วมกับ Mark มานานกว่าสิบปีแล้ว LCI ให้บริการลูกค้าที่ยอดเยี่ยมและแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพสูงสุด มาร์คคำนึงถึงความต้องการพิเศษของเราและรวมเอาความแตกต่างของ บริษัท ของเราไว้เป็นข้อเสนอแนะของเขา การตอบสนองของพวกเขาต่อสถานการณ์ที่ไม่ซ้ำกันซึ่งเกิดขึ้นไม่น้อยไปกว่าความกล้าหาญ Barbara Friedman รองประธานฝ่ายทรัพยากรบุคคล InterDent Mark ทำงานร่วมกับ Travelocity ในระหว่างขั้นตอนการก่อสร้างการให้คำปรึกษา - Terrell Jones Travelocity CEO (1996-2002) MoreEvereve ปีที่ผ่านมาเห็นปัญหาบางอย่างปลูกขึ้นเป็นประจำ แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วรายการสั้น ๆ ต่อไปนี้ของข้อผิดพลาดมักมีโซลูชันที่เป็นนวัตกรรมและแม้กระทั่งตัวหนาที่ทำให้ความผิดพลาดกลายเป็นโอกาส ในบางกรณีสามารถหลีกเลี่ยงได้ทั้งหมด copy 2009 Lipis Consulting, Inc การโต้เถียงเรื่อง Option Expensing คำถามเกี่ยวกับว่าตัวเลือกค่าใช้จ่ายมีมานานแล้วหรือไม่ตราบเท่าที่ บริษัท ต่างๆได้ใช้ตัวเลือกเป็นรูปแบบของการชดเชย แต่การอภิปรายก็ร้อนขึ้นในช่วงที่มีการเกิดขึ้นของหน้าอกของคอม บทความนี้จะกล่าวถึงการอภิปรายและเสนอทางออก ก่อนที่เราจะหารือเกี่ยวกับการอภิปรายเราจำเป็นต้องตรวจสอบว่ามีทางเลือกอะไรบ้างและทำไมพวกเขาจึงถูกใช้เป็นรูปแบบของการชดเชย หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการอภิปรายเกี่ยวกับการจ่ายเงินรางวัลตัวเลือกโปรดดูที่การโต้เถียงเรื่องการชดเชยตัวเลือก ทำไมตัวเลือกถูกใช้เป็นค่าชดเชยการใช้ตัวเลือกแทนการจ่ายเงินให้กับพนักงานเป็นความพยายามในการปรับความสนใจของผู้บริหารให้สอดคล้องกับผู้ถือหุ้นมากขึ้น การใช้ตัวเลือกควรจะป้องกันไม่ให้ผู้บริหารจัดการเพิ่มผลกำไรในระยะสั้นโดยใช้ค่าใช้จ่ายในการอยู่รอดในระยะยาวของ บริษัท ตัวอย่างเช่นหากโปรแกรมโบนัสผู้บริหารประกอบด้วยการบริหารงานที่คุ้มค่าสำหรับการเพิ่มผลกำไรในระยะใกล้เท่านั้นไม่มีแรงจูงใจใด ๆ สำหรับผู้บริหารในการลงทุนในการพัฒนาแอมป์ (RampD) หรือค่าใช้จ่ายทุนที่จำเป็นเพื่อให้ บริษัท สามารถแข่งขันได้ในระยะยาว . ผู้บริหารชะลอการเลื่อนค่าใช้จ่ายเหล่านี้เพื่อช่วยให้พวกเขาทำกำไรได้ตามเป้าหมายรายไตรมาส หากไม่มีการลงทุนที่จำเป็นใน RampD และการบำรุงรักษาทุน บริษัท อาจสูญเสียข้อได้เปรียบด้านการแข่งขันและกลายเป็นผู้แพ้เงิน เป็นผลให้ผู้จัดการยังคงได้รับโบนัสของพวกเขาจ่ายแม้ว่าหุ้นของ บริษัท จะลดลง เห็นได้ชัดว่าโครงการโบนัสประเภทนี้ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผู้ถือหุ้นที่ลงทุนใน บริษัท เพื่อการแข็งค่าของเงินทุนระยะยาว การใช้ตัวเลือกแทนเงินสดควรจะกระตุ้นผู้บริหารให้ทำงานเพื่อให้ บริษัท ประสบความสำเร็จในการเติบโตของรายได้ในระยะยาวซึ่งควรจะเพิ่มมูลค่าของตัวเลือกหุ้นของตนให้มากที่สุด ก่อนปีพ. ศ. 2533 การอภิปรายเกี่ยวกับว่าควรเลือกใช้ตัวเลือกในงบกำไรขาดทุนหรือไม่นั้นส่วนใหญ่เป็นการอภิปรายทางวิชาการด้วยเหตุผลสองประการคือการใช้งานที่ จำกัด และความเข้าใจในการเลือกตัวเลือก รางวัลทางเลือกคือผู้บริหารระดับ C (CEO, CFO, COO.) เนื่องจากเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจเลือกผู้ถือหุ้น จำนวนคนที่ค่อนข้างเล็กในโปรแกรมดังกล่าวลดขนาดของผลกระทบต่องบกำไรขาดทุน ซึ่งลดความสำคัญของการอภิปรายด้วย เหตุผลประการที่สองมีการถกเถียงอย่าง จำกัด คือต้องรู้ว่ารูปแบบทางคณิตศาสตร์ลึกลับมีมูลค่าตัวเลือกอย่างไร รูปแบบการกำหนดราคาแบบเลือกต้องมีข้อสันนิษฐานหลายประการซึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เนื่องจากความซับซ้อนและระดับความแปรปรวนสูงตัวเลือกจึงไม่สามารถอธิบายได้อย่างเพียงพอใน soundbite 15 วินาที (ซึ่งเป็นข้อบังคับสำหรับ บริษัท ข่าวรายใหญ่) มาตรฐานการบัญชีไม่ได้ระบุว่าควรใช้รูปแบบการกำหนดราคาเลือกอย่างไร แต่ใช้กันอย่างแพร่หลายคือรูปแบบการกำหนดราคาแบบ Black-Scholes (ใช้ประโยชน์จากการเคลื่อนไหวของหุ้นโดยทำความรู้จักกับอนุพันธ์เหล่านี้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับราคา Option) ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปในกลางปี ​​1990 การใช้ตัวเลือกต่างๆได้แพร่ขยายไปเนื่องจากทุกประเภทของ บริษัท เริ่มใช้เป็นแนวทางในการเติบโตทางการเงิน dotcoms เป็นผู้ใช้ที่มีอำนาจมากที่สุด (abusers) - พวกเขาใช้ตัวเลือกในการจ่ายค่าจ้างพนักงานซัพพลายเออร์และเจ้าของบ้าน คนงาน Dotcom ขายวิญญาณของตนเพื่อหาทางเลือกขณะที่พวกเขาทำงานกับชั่วโมงของทาสโดยคาดหวังว่าจะได้รับความมั่งคั่งเมื่อนายจ้างของพวกเขากลายเป็น บริษัท ที่มีการซื้อขายหลักทรัพย์ในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย การใช้ตัวเลือกแพร่กระจายไปยัง บริษัท ที่ไม่ใช่เทคโนโลยีเนื่องจากต้องใช้ตัวเลือกเพื่อจ้างพรสวรรค์ที่พวกเขาต้องการ ในที่สุดตัวเลือกกลายเป็นส่วนที่จำเป็นของแพคเกจค่าตอบแทนแรงงาน ในตอนท้ายของทศวรรษ 1990 ดูเหมือนว่าทุกคนมีทางเลือก แต่การอภิปรายยังคงเป็นนักวิชาการตราบใดที่ทุกคนกำลังทำเงิน รูปแบบการประเมินมูลค่าที่ซับซ้อนทำให้สื่อทางธุรกิจอยู่ในระดับที่สูงขึ้น แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับดอทคอมทำให้ข่าวการอภิปรายพาดหัวข่าว ความจริงที่ว่าคนงานหลายล้านคนกำลังทุกข์ทรมานจากการว่างงานไม่เพียง แต่ยังมีตัวเลือกที่ไม่มีราคาถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวาง การให้ความสำคัญกับสื่อมากขึ้นด้วยการค้นพบความแตกต่างระหว่างแผนการเลือกผู้บริหารกับผู้ที่เสนอตำแหน่งและไฟล์ แผนระดับซีก็มักจะมีราคาแพงซึ่งทำให้ซีอีโอออกจากเบ็ดเพื่อตัดสินใจที่ไม่ดีและเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีอิสระในการขายมากขึ้น แผนงานที่ให้แก่พนักงานคนอื่น ๆ ไม่ได้มาพร้อมกับสิทธิพิเศษเหล่านี้ การรักษาที่ไม่เท่ากันนี้ทำให้มีข่าวดีสำหรับข่าวตอนเย็นและการอภิปรายก็เข้าสู่เวทีกลาง ผลกระทบต่อ EPS ผลักดันการโต้วาทีทั้ง บริษัท เทคโนโลยีและ บริษัท ที่ไม่ใช่เทคโนโลยีมีการใช้ตัวเลือกมากขึ้นแทนการจ่ายเงินสดให้กับพนักงาน ตัวเลือกการเพิ่มค่าใช้จ่ายมีผลต่อ EPS ได้อย่างมีนัยสำคัญ อันดับแรกตั้งแต่ปี 2549 จะทำให้ค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเนื่องจาก GAAP ต้องการให้มีการใช้ตัวเลือกหุ้นมากขึ้น ประการที่สองจะช่วยลดภาษีเนื่องจาก บริษัท ต่างๆได้รับอนุญาตให้หักค่าใช้จ่ายดังกล่าวเพื่อวัตถุประสงค์ทางภาษีซึ่งอาจสูงกว่าจำนวนที่จองไว้ (เรียนรู้เพิ่มเติมใน Employee Stock Option Tutorial ของเรา) ศูนย์การอภิปรายเกี่ยวกับมูลค่าของตัวเลือกการอภิปรายเกี่ยวกับว่าตัวเลือกค่าใช้จ่ายจะให้ความสำคัญกับคุณค่าหรือไม่ การบัญชีขั้นพื้นฐานกำหนดให้ค่าใช้จ่ายตรงกับรายได้ที่เกิดขึ้น ไม่มีใครโต้แย้งกับทฤษฎีว่าตัวเลือกถ้าเป็นส่วนหนึ่งของค่าชดเชยควรได้รับการชดเชยเมื่อได้รับจากพนักงาน (ตกเป็น) แต่วิธีการกำหนดค่าที่จะใช้จ่ายเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ ประเด็นหลักของการอภิปรายเป็นประเด็นที่สอง: มูลค่ายุติธรรมและระยะเวลา อาร์กิวเมนต์ค่าที่สำคัญคือเนื่องจากตัวเลือกมีค่าที่ยากจะไม่ได้รับค่าใช้จ่าย ข้อสันนิษฐานที่หลากหลายและต่อเนื่องในโมเดลไม่ได้ให้ค่าคงที่ที่สามารถใช้จ่ายได้ เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าการใช้ตัวเลขที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่องเพื่อแสดงค่าใช้จ่ายเพียงอย่างเดียวจะส่งผลให้เกิดค่าใช้จ่ายทางการตลาดแบบเครื่องหมายการค้าซึ่งอาจทำให้เกิดความเสียหายกับ EPS และสร้างความสับสนแก่นักลงทุนเท่านั้น (หมายเหตุ: บทความนี้มุ่งเน้นไปที่มูลค่ายุติธรรมการอภิปรายเกี่ยวกับมูลค่าจะขึ้นอยู่กับว่าจะใช้ค่าที่แท้จริงหรือยุติธรรม) องค์ประกอบอื่น ๆ ของอาร์กิวเมนต์ที่มีต่อตัวเลือกในการคิดค่าใช้จ่ายจะพิจารณาถึงความยากลำบากในการกำหนดมูลค่าที่พนักงานจะได้รับจริงหรือไม่: ในวันที่คุณได้รับสิทธิ์ในการจ่ายเงิน 10 สำหรับหุ้น 12 หุ้น แต่ไม่ได้รับผลตอบแทนนั้นจริง (โดยใช้ตัวเลือกนี้) จนกว่าจะถึงกำหนดภายหลัง เมื่อใดที่ บริษัท จะต้องเสียค่าใช้จ่ายเมื่อมันให้สิทธิหรือเมื่อต้องจ่ายเงิน (อ่านเพิ่มเติมแนวทางใหม่เพื่อชดเชยความยุติธรรม) คำถามเหล่านี้เป็นเรื่องยากและการอภิปรายจะดำเนินไปอย่างต่อเนื่องในขณะที่นักการเมืองพยายาม เพื่อทำความเข้าใจความซับซ้อนของประเด็นต่างๆในขณะที่ทำให้แน่ใจได้ว่าจะสร้างพาดหัวที่ดีสำหรับแคมเปญที่ได้รับการเลือกตั้งใหม่ของพวกเขา การกำจัดตัวเลือกและการมอบรางวัลหุ้นโดยตรงสามารถแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด ซึ่งจะช่วยลดการถกเถียงด้านมูลค่าและสามารถจัดการกับผลประโยชน์ของผู้ถือหุ้นได้ดียิ่งขึ้น เนื่องจากตัวเลือกไม่ได้เป็นหุ้นและสามารถปรับราคาใหม่ได้หากจำเป็นทำให้พวกเขามีส่วนร่วมในการจูงใจผู้บริหารมากกว่าที่จะคิดเหมือนผู้ถือหุ้น The Bottom Line การถกเถียงในปัจจุบันเป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้ผู้บริหารมีความรับผิดชอบต่อการตัดสินใจของตนมากขึ้น การใช้รางวัลหุ้นแทนตัวเลือกจะช่วยลดทางเลือกสำหรับผู้บริหารในการเดิมพัน (และต่อราคาตัวเลือกใหม่) และจะให้ราคาที่แข็งสำหรับค่าใช้จ่าย (ราคาหุ้นในวันที่ได้รับรางวัล) นอกจากนี้ยังช่วยให้นักลงทุนเข้าใจถึงผลกระทบที่เกิดขึ้นทั้งรายได้สุทธิและหุ้นที่โดดเด่น (หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมโปรดดูอันตรายของตัวเลือก Backdating ค่าใช้จ่ายที่แท้จริงของตัวเลือกสต็อค) การเสนอราคาเริ่มต้นในสินทรัพย์ของ บริษัท bankrupt จากผู้ซื้อที่สนใจที่ได้รับเลือกโดย บริษัท ที่ล้มละลาย จากกลุ่มผู้เสนอราคา ข้อ 50 คือข้อตกลงการเจรจาต่อรองและข้อยุติในสนธิสัญญา EU ที่ระบุขั้นตอนที่จะต้องดำเนินการสำหรับประเทศใด ๆ ที่ เบต้าเป็นตัวชี้วัดความผันผวนหรือความเสี่ยงอย่างเป็นระบบของการรักษาความปลอดภัยหรือผลงานเมื่อเทียบกับตลาดโดยรวม ประเภทของภาษีที่เรียกเก็บจากเงินทุนที่เกิดจากบุคคลและ บริษัท กำไรจากการลงทุนเป็นผลกำไรที่นักลงทุนลงทุน คำสั่งซื้อความปลอดภัยที่ต่ำกว่าหรือต่ำกว่าราคาที่ระบุ คำสั่งซื้อวงเงินอนุญาตให้ผู้ค้าและนักลงทุนระบุ กฎสรรพากรภายใน (Internal Internal Revenue Service หรือ IRS) ที่อนุญาตให้มีการถอนเงินที่ปลอดจากบัญชี IRA กฎต้องมีตัวเลือก Stock Employee Stock: มีวิธีที่ดีกว่าก่อนปี 2549 บริษัท ต่างๆไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าใช้จ่ายของตัวเลือกหุ้นของพนักงานให้หมดเลย กฎทางบัญชีที่ออกภายใต้มาตรฐานการบัญชีการเงิน 123R กำหนดให้ บริษัท ต้องคำนวณมูลค่ายุติธรรมของหุ้นในวันที่ให้สิทธิ ค่านี้ถูกคำนวณโดยใช้โมเดลการกำหนดราคาทางทฤษฎีที่ออกแบบมาเพื่อใช้แทนตัวเลือกการแลกเปลี่ยนเงินตรา หลังจากสมมติฐานที่ปรับให้เหมาะสมเพื่อรวมความแตกต่างระหว่างตัวเลือกการซื้อขายสกุลเงินและตัวเลือกหุ้นของพนักงานรูปแบบเดียวกันจะใช้สำหรับ ESOs มูลค่ายุติธรรมของ ESO ในวันที่ที่ได้รับมอบแก่ผู้บริหารและพนักงานจะถูกนำไปใช้จ่ายกับกำไรเมื่อสิทธิในการได้รับสิทธิแก่ผู้รับทุน ความพยายามของ Levin-McCain ในปี 2009 วุฒิสมาชิกคาร์ลเลวินและจอห์นแม็คเคนนำเสนอเรื่องการหักล้างการหักกลบลบหนี้ของ บริษัท ที่มีมากเกินไปสำหรับออปชันตัวเลือกหุ้นเอส. 1491 บิลเป็น ผลิตภัณฑ์ของการสืบสวนที่ดำเนินการโดยคณะอนุกรรมการถาวรเกี่ยวกับการตรวจสอบโดย Levin เป็นหนังสือเล่มอื่นและข้อกำหนดด้านการรายงานภาษีสำหรับตัวเลือกหุ้นผู้บริหาร วัตถุประสงค์ของการเรียกเก็บเงินคือการลดการหักภาษีที่มากเกินไปให้แก่ บริษัท สำหรับค่าใช้จ่ายที่จ่ายให้กับผู้บริหารและพนักงานสำหรับการให้สิทธิแก่พนักงานของตน การลดการปฏิเสธหุ้นที่ไม่สมควรและส่วนเกินอาจก่อให้เกิดรายได้มากถึง 5-10 พันล้านต่อปีและบางทีอาจจะมากถึง 15 พันล้านรายในรายได้ภาษีนิติบุคคลเพิ่มเติมที่เราไม่สามารถจะสูญเสียไป Levin กล่าว แต่มีวิธีที่ดีกว่าในการใช้ตัวเลือกหุ้นของพนักงานเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่วางไว้ของการเรียกเก็บเงินมีการอภิปรายกันมากในปัจจุบันเกี่ยวกับการใช้ประโยชน์จากการชดเชยหุ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเลือกหุ้นของพนักงานและลูกครึ่งเช่นวิธีชำระเงินด้วยเงินสด โรคซาร์ส ฯลฯ บางคนสนับสนุนความคิดที่ว่าค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริงค่าใช้จ่ายกับรายได้เพื่อวัตถุประสงค์ทางภาษีไม่เกินค่าใช้จ่ายที่เรียกเก็บกับรายได้ นี่คือสิ่งที่บิลเลวิน - แม็คเคนเป็นเรื่อง บางคนยังอ้างว่าควรจะมีค่าใช้จ่ายกับรายได้และภาษีในช่วงต้นปีที่เริ่มต้นทันทีหลังจากที่ได้รับทุนไม่ว่าจะ ESOs มีการออกกำลังกายต่อมาหรือไม่ (เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมโปรดดูที่การใช้ประโยชน์จากตัวเลือกหุ้นของพนักงานมากที่สุด) แนวทางการแก้ปัญหา: ประการแรกรัฐวัตถุประสงค์: เพื่อให้เป็นจำนวนเงินที่คิดกับรายได้เท่ากับจำนวนเงินที่ต้องเสียภาษีเพื่อรายได้ทางภาษี (เช่นตลอดอายุการใช้งาน ของตัวเลือกใด ๆ จากวันที่อนุญาตให้ใช้สิทธิ์หรือริบหรือหมดอายุ) คำนวณค่าใช้จ่ายต่อรายได้และค่าใช้จ่ายกับรายได้สำหรับภาษีในวันที่ให้สิทธิ์และไม่รอการใช้ตัวเลือก นี่จะทำให้หนี้สินที่ บริษัท ถือว่าโดยการอนุญาตให้ ESO สามารถนำไปหักลดหย่อนกับรายได้และภาษีได้ในขณะที่หนี้สินถูกสันนิษฐาน (นั่นคือในวันที่ให้สิทธิ์) มีรายได้ค่าชดเชยให้กับผู้รับเมื่อมีการออกกำลังกายตามที่เป็นอยู่ในปัจจุบันโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง สร้างวิธีการที่โปร่งใสตามมาตรฐานในการจัดการกับสิทธิพิเศษสำหรับรายได้และภาษี มีวิธีการในการคำนวณมูลค่ายุติธรรมที่ให้ ซึ่งสามารถทำได้โดยการคำนวณมูลค่าของ ESO ในวันที่ให้สิทธิ์และจะจ่ายเงินให้กับรายได้และภาษีเงินได้ในวันที่ได้รับทุน แต่ถ้าเลือกใช้ตัวเลือกในภายหลังค่าที่แท้จริง (ความแตกต่างระหว่างราคาการใช้สิทธิกับราคาตลาดของหุ้น) ในวันที่มีการออกกำลังกายจะกลายเป็นค่าใช้จ่ายขั้นสุดท้ายสำหรับรายได้และภาษี จะต้องลดมูลค่าที่แท้จริงลงไป จำนวนเงินที่ได้รับในรูปแบบค่าใช้จ่ายที่น้อยกว่ามูลค่าที่แท้จริงเมื่อออกกำลังกายจะเพิ่มขึ้นตามมูลค่าที่แท้จริง เมื่อตัวเลือกถูกริบหรือตัวเลือกหมดอายุลงจากเงิน ค่าใช้จ่ายที่ได้รับจะถูกยกเลิกและจะไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ กับรายได้หรือภาษีเงินได้สำหรับตัวเลือกเหล่านั้น ซึ่งสามารถทำได้ดังต่อไปนี้ ใช้รูปแบบ Black Scholes เพื่อคำนวณมูลค่าที่แท้จริงของตัวเลือกในวันให้สิทธิ์โดยใช้วันที่หมดอายุคาดว่าจะเป็นเวลาสี่ปีนับจากวันมอบทุนและความผันผวนเท่ากับความผันผวนเฉลี่ยในช่วง 12 เดือนที่ผ่านมา อัตราดอกเบี้ยที่สมมติคืออัตราดอกเบี้ยสำหรับพันธบัตรตั๋วเงินคลังอายุ 4 ปีและการจ่ายเงินปันผลที่แน่นอนถือว่าเป็นจำนวนเงินที่ บริษัท จ่ายให้ (หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมดู ESOs: Using Black Scholes Model.) ควรมีการพิจารณาตามสมมติฐานและวิธีการคำนวณมูลค่าที่แท้จริง สมมติฐานดังกล่าวเป็นมาตรฐานสำหรับ ESO ทั้งหมดที่ได้รับ นี่เป็นตัวอย่าง: สมมติว่า XYZ Inc. ซื้อขายที่ 165 คนพนักงานที่ได้รับอนุญาตให้ ESOs ซื้อหุ้น 1,000 หุ้นโดยมีวันหมดอายุของสัญญาสูงสุด 10 ปีนับจากวันที่ได้รับสิทธิการใช้งานกับ 250 ตัวเลือกต่อปีเป็นเวลาสี่ปี ปี. ราคาการใช้สิทธิของ ESO คือ 165 ในกรณีของ XYZ เราถือว่าความผันผวนของ. 38 สำหรับ 12 เดือนที่ผ่านมาและสี่ปีคาดว่าจะถึงวันหมดอายุสำหรับวัตถุประสงค์การคำนวณมูลค่าที่แท้จริงของเรา ดอกเบี้ยเท่ากับ 3 และไม่มีการจ่ายเงินปันผล ไม่ใช่วัตถุประสงค์ของเราที่จะสมบูรณ์แบบในค่าใช้จ่ายเริ่มต้นเนื่องจากค่าใช้จ่ายที่แน่นอนจะเป็นค่าที่แท้จริง (ถ้ามี) ค่าใช้จ่ายกับรายได้และภาษีเมื่อมีการใช้ ESOs วัตถุประสงค์ของเราคือการใช้วิธีการคิดค่าใช้จ่ายที่โปร่งใสมาตรฐานเพื่อให้ได้ค่าใช้จ่ายที่ถูกต้องตามมาตรฐานกับรายได้และกับรายได้จากภาษี ตัวอย่าง A: มูลค่าของวันให้สิทธิสำหรับ ESOs ในการซื้อ 1,000 หุ้นของ XYZ จะเท่ากับ 55,000 55,000 จะเป็นค่าใช้จ่ายต่อรายได้และรายได้สำหรับภาษีในวันที่ให้ หากพนักงานเลิกจ้างหลังจากผ่านไปเพียงสองปีและไม่ได้รับสิทธิในการเลือกตัวเลือกทั้งหมด 50 รายผู้ที่ถูกยกเลิกและจะไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ สำหรับ ESO ที่ถูกริบ ค่าใช้จ่าย 27,500 สำหรับ ESO ที่ได้รับ แต่ได้รับการยกเลิกจะถูกยกเลิก หากหุ้นนั้นมีจำนวน 250 เมื่อพนักงานเลิกจ้างและใช้สิทธิ ESO 500 ราย บริษัท จะมีค่าใช้จ่ายรวมทั้งสิ้น 42,500 ราย ดังนั้นเนื่องจากค่าใช้จ่ายเดิม 55,000 ค่าใช้จ่ายของ บริษัท ลดลงเหลือ 42,500 ราย ตัวอย่าง B: สมมติว่าหุ้นของ XYZ สิ้นสุดที่ 120 หลัง 10 ปีและพนักงานไม่ได้รับผลตอบแทนใด ๆ จาก ESO ที่มีส่วนได้เสีย ค่าใช้จ่าย 55,000 จะถูกยกเลิกสำหรับรายได้และภาษีโดย บริษัท การกลับรายการจะเกิดขึ้นในวันสิ้นอายุหรือเมื่อ ESO ถูกริบ ตัวอย่าง C: สมมติว่าหุ้นมีการซื้อขายที่ 300 ในเก้าปีและพนักงานยังคงถูกว่าจ้าง เขาใช้ทางเลือกทั้งหมดของเขา มูลค่าที่แท้จริงจะเท่ากับ 135,000 และค่าใช้จ่ายทั้งหมดสำหรับรายได้และภาษีจะเท่ากับ 135,000 ตั้งแต่ 55,000 รายได้จ่ายไปแล้วจะมีการจ่ายเพิ่มอีก 80,000 รายสำหรับรายได้และภาษีในวันที่ออกกำลังกาย ด้านล่างด้วยแผนนี้ค่าใช้จ่ายต่อรายได้ที่ต้องเสียภาษีของ บริษัท เท่ากับค่าใช้จ่ายเมื่อเทียบกับรายได้เมื่อได้รับการกล่าวและปฏิบัติและจำนวนนี้เท่ากับรายได้ค่าชดเชยให้กับพนักงาน ค่าใช้จ่ายที่เกิดจากการหักภาษีของ บริษัท ค่าใช้จ่ายของพนักงานรายได้ค่าใช้จ่ายที่เกิดจากรายได้และกำไรที่ต้องเสียภาษีในวันให้สิทธิ์ถือเป็นค่าใช้จ่ายชั่วคราวซึ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงไปตามมูลค่าที่แท้จริงเมื่อมีการใช้สิทธิหรือเอาประกันภัยกลับคืนมาเมื่อ บริษัท ถูกริบหรือหมดอายุ ไม่ได้ใช้สิทธิ ดังนั้น บริษัท จึงไม่ต้องรอให้เครดิตภาษีหรือค่าใช้จ่ายต่อรายได้ (สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมอ่าน ESOs: การบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นของพนักงาน) การเสนอราคาเริ่มต้นของสินทรัพย์ของ บริษัท ที่ล้มละลายจากผู้ซื้อที่สนใจที่ได้รับเลือกโดย บริษัท ที่ล้มละลาย จากกลุ่มผู้เสนอราคา ข้อ 50 คือข้อตกลงการเจรจาต่อรองและข้อยุติในสนธิสัญญา EU ที่ระบุขั้นตอนที่จะต้องดำเนินการสำหรับประเทศใด ๆ ที่ เบต้าเป็นตัวชี้วัดความผันผวนหรือความเสี่ยงอย่างเป็นระบบของการรักษาความปลอดภัยหรือผลงานเมื่อเทียบกับตลาดโดยรวม ประเภทของภาษีที่เรียกเก็บจากเงินทุนที่เกิดจากบุคคลและ บริษัท กำไรจากการลงทุนเป็นผลกำไรที่นักลงทุนลงทุน คำสั่งซื้อความปลอดภัยที่ต่ำกว่าหรือต่ำกว่าราคาที่ระบุ คำสั่งซื้อวงเงินอนุญาตให้ผู้ค้าและนักลงทุนระบุ กฎสรรพากรภายใน (Internal Internal Revenue Service หรือ IRS) ที่อนุญาตให้มีการถอนเงินที่ปลอดจากบัญชี IRA กฎที่กำหนดให้สำหรับครั้งสุดท้าย: ตัวเลือกหุ้นเป็นค่าใช้จ่ายเวลาสิ้นสุดการอภิปรายเกี่ยวกับการบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นแล้วการโต้เถียงเกิดขึ้นนานเกินไป ในความเป็นจริงกฎการรายงานตัวเลือกหุ้นผู้บริหารจะเริ่มตั้งแต่ปีพ. ศ. 2515 เมื่อคณะกรรมการหลักการบัญชี (Accounting Principles Board) ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีการเงิน (FASB) ได้ออก APB 25 กฎระบุว่าต้นทุนของตัวเลือกที่ให้ วันที่ควรจะวัดโดยความแตกต่างที่แท้จริงของพวกเขามีความแตกต่างระหว่างมูลค่าตลาดยุติธรรมในปัจจุบันของหุ้นและราคาการใช้สิทธิของตัวเลือก ภายใต้วิธีนี้ไม่มีการกำหนดต้นทุนให้กับตัวเลือกเมื่อราคาการใช้สิทธิถูกกำหนดด้วยราคาตลาดในปัจจุบัน เหตุผลของกฎค่อนข้างง่ายเนื่องจากไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดเมื่อได้รับเงินทุนการออกออปชันหุ้นไม่ใช่รายการที่สำคัญทางเศรษฐกิจ Thats สิ่งที่หลายคนคิดว่าในเวลา ยิ่งกว่านั้นทฤษฎีหรือการปฏิบัติเพียงเล็กน้อยก็พร้อมใช้งานในปีพ. ศ. 2515 เพื่อเป็นแนวทางในการกำหนดมูลค่าของเครื่องมือทางการเงินที่ไม่ได้รับการยกเว้น APB 25 ล้าสมัยภายในหนึ่งปี สิ่งพิมพ์ในปีพ. ศ. 2516 ของสูตร Black-Scholes กระตุ้นให้เกิดการเติบโตอย่างมากในตลาดสำหรับการซื้อขายหุ้นในตลาดหลักทรัพย์การเคลื่อนไหวที่เสริมด้วยการเปิดตัวนอกจากนี้ในปีพ. ศ. 2516 ของ Chicago Board Options Exchange ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่การเติบโตของตลาดการซื้อขายสัญญาซื้อขายล่วงหน้าถูกสะท้อนโดยการใช้สิทธิเลือกหุ้นที่เพิ่มขึ้นในการจ่ายค่าตอบแทนของผู้บริหารและพนักงาน ศูนย์สิทธิการเป็นเจ้าของพนักงานแห่งชาติประมาณการว่ามีพนักงานเกือบ 10 ล้านคนได้รับสิทธิในการซื้อหุ้นในปี 2543 ในจำนวนน้อยกว่า 1 ล้านคนในปีพ. ศ. 2533 ในไม่ช้ามันก็ชัดเจนทั้งในทางทฤษฎีและการปฏิบัติว่าทางเลือกใด ๆ มีมูลค่ามากกว่ามูลค่าที่แท้จริงที่กำหนดโดย APB 25. FASB เริ่มทบทวนการเลือกบัญชีหุ้นในปี 2527 และหลังจากผ่านไปนานกว่าทศวรรษแห่งการโต้เถียงอย่างรุนแรงในที่สุดก็ได้ออก SFAS 123 ในเดือนตุลาคม พ. ศ. 2538 แต่ บริษัท ไม่แนะนำให้ บริษัท รายงานต้นทุนของตัวเลือกที่ได้รับและเพื่อกำหนดมูลค่าตลาดยุติธรรม โดยใช้แบบจำลองการคิดราคา มาตรฐานใหม่นี้เป็นการประนีประนอมซึ่งสะท้อนถึงการล็อบบี้ที่รุนแรงโดยนักธุรกิจและนักการเมืองในการรายงานที่จำเป็น พวกเขาอ้างว่าตัวเลือกหุ้นของผู้บริหารถือเป็นองค์ประกอบที่กำหนดไว้ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเศรษฐกิจพิเศษของอเมริกาดังนั้นความพยายามในการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ทางบัญชีสำหรับพวกเขาคือการโจมตีรูปแบบที่ประสบความสำเร็จอย่างมหาศาลสำหรับการสร้างธุรกิจใหม่ ๆ ในอเมริกา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ บริษัท ส่วนใหญ่เลือกที่จะละเว้นข้อเสนอแนะที่พวกเขาคัดค้านอย่างรุนแรงและยังคงบันทึกเฉพาะค่าที่แท้จริงในวันที่ให้โดยปกติจะเป็นศูนย์ของทุนการให้สิทธิของพวกเขาสต็อก ต่อจากนี้ความนิยมในราคาหุ้นที่เพิ่มสูงขึ้นทำให้นักวิจารณ์เห็นว่ามีรูปแบบการเลือกใช้จ่ายเพิ่มขึ้นอย่างเช่นสปอร์ตส์ แต่เนื่องจากความผิดพลาดการอภิปรายได้กลับมาพร้อมกับการแก้แค้น ปัญหาเรื่องอื้อฉาวในบัญชีของ บริษัท โดยเฉพาะได้เผยให้เห็นว่าภาพของผลการดำเนินงานทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจริงของ บริษัท หลายแห่งมีความลวงเพียงใดในภาพพจน์ของพวกเขา นักลงทุนและหน่วยงานกำกับดูแลได้ตระหนักว่าการชดเชยตามตัวเลือกนี้เป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดการบิดเบือนอย่างมาก หาก AOL Time Warner ในปี 2544 ได้รายงานว่ามีค่าใช้จ่ายหุ้นของพนักงานตามคำแนะนำของ SFAS 123 จะทำให้ขาดทุนจากการดำเนินงานอยู่ที่ประมาณ 1.7 พันล้านรายแทนที่จะเป็นรายได้จากการดำเนินงานที่ 700 ล้านรายที่รายงานไว้จริง เราเชื่อว่ากรณีที่ตัวเลือกการใช้จ่ายมากจนเกินไปและในหน้าต่อ ๆ ไปเราจะตรวจสอบและยกเลิกการอ้างสิทธิ์หลักที่เสนอโดยผู้ที่ยังคงคัดค้าน เราแสดงให้เห็นว่าตรงกันข้ามกับข้อคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้การให้สิทธิแก่หุ้นมีผลกระทบต่อกระแสเงินสดอย่างแท้จริงซึ่งจำเป็นต้องมีการรายงานว่าวิธีการวัดปริมาณความหมายเหล่านี้มีอยู่การเปิดเผยเชิงอรรถนั้นไม่ใช่สิ่งที่ยอมรับได้สำหรับการรายงานธุรกรรมในรายได้ แถลงการณ์และงบดุลและการยอมรับอย่างเต็มที่ของค่าใช้จ่ายตัวเลือกไม่จำเป็นต้องคำนวณแรงจูงใจของกิจการผู้ประกอบการ จากนั้นเราจะพูดถึงวิธีที่ บริษัท ต่างๆอาจจะรายงานเกี่ยวกับต้นทุนของตัวเลือกต่างๆในงบกำไรขาดทุนและงบดุลของพวกเขา ความผิดพลาดที่ 1: ตัวเลือกสต็อคไม่แสดงถึงต้นทุนที่แท้จริงหลักการพื้นฐานของการบัญชีว่างบการเงินควรบันทึกธุรกรรมที่มีนัยสำคัญทางเศรษฐกิจ ไม่มีใครสงสัยว่าตัวเลือกการซื้อขายมีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์มูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ที่ซื้อและขายทุกวันทั้งในตลาดที่ไม่ขายตามเคาน์เตอร์หรือในตลาดหุ้น สำหรับหลาย ๆ คนแม้ว่าการให้ทุนหุ้นของ บริษัท เป็นเรื่องที่แตกต่างกัน การทำธุรกรรมเหล่านี้ไม่สำคัญทางเศรษฐกิจการโต้เถียงเพราะไม่มีเงินสดเปลี่ยนมือ ในฐานะที่เป็นอดีตผู้บริหารของ American Express CEO Harvey Golub ได้กล่าวไว้ในบทความ Wall Street Journal เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2545 เงินทุนสนับสนุนหุ้นจะไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ กับ บริษัท ดังนั้นจึงไม่ควรบันทึกเป็นค่าใช้จ่ายในงบกำไรขาดทุน ตำแหน่งนั้นท้าทายตรรกะทางเศรษฐกิจโดยไม่ต้องกล่าวถึงสามัญสำนึกในหลาย ๆ ด้าน สำหรับการเริ่มต้นการโอนเงินไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับการโอนเงิน แม้ว่าธุรกรรมที่เกี่ยวข้องกับการรับหรือจ่ายเงินเป็นเงินสดเพียงพอที่จะสร้างธุรกรรมที่บันทึกได้ แต่ก็ไม่จำเป็น เหตุการณ์เช่นการแลกเปลี่ยนหุ้นสำหรับสินทรัพย์การลงนามสัญญาเช่าการให้บำเหน็จบำนาญหรือผลประโยชน์ในวันหยุดในอนาคตสำหรับการจ้างงานในช่วงเวลาปัจจุบันหรือการได้มาซึ่งเอกสารเกี่ยวกับเครดิตการทำธุรกรรมการเรียกเก็บเงินทั้งหมดเนื่องจากการโอนเงินมีมูลค่าแม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดในขณะที่ เกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดก็ตามการออกตัวเลือกหุ้นให้กับพนักงานจะต้องเสียสละเงินสดซึ่งเป็นต้นทุนที่เสียโอกาสซึ่งจะต้องมีการคิดค่าใช้จ่าย หาก บริษัท มีการให้หุ้นมากกว่าตัวเลือกให้กับพนักงานทุกคนจะยอมรับว่าค่าใช้จ่ายของ บริษัท สำหรับการทำธุรกรรมนี้จะเป็นเงินสดที่จะได้รับถ้าได้ขายหุ้นในราคาตลาดปัจจุบันให้กับนักลงทุน เป็นเหมือนกันกับตัวเลือกหุ้น เมื่อ บริษัท ให้สิทธิ์แก่พนักงานพนักงานจะละเลยโอกาสที่จะได้รับเงินสดจากผู้จัดจำหน่ายซึ่งสามารถใช้ตัวเลือกเดียวกันนี้และขายพวกเขาในตลาดตัวเลือกการแข่งขันให้กับนักลงทุน Warren Buffett ได้แสดงจุดนี้ในรูปแบบกราฟิกในวันที่ 9 เมษายน พ. ศ. 2545 คอลัมน์วอชิงตันโพสต์เมื่อเขากล่าวว่า Berkshire Hathaway ยินดีที่จะได้รับตัวเลือกแทนเงินสดสำหรับสินค้าและบริการจำนวนมากที่เราขาย บริษัท อเมริกา การให้สิทธิแก่พนักงานมากกว่าการขายให้กับซัพพลายเออร์หรือนักลงทุนผ่านตัวแทนจำหน่ายจะเป็นการสูญเสียเงินสดที่เกิดขึ้นจริงแก่ บริษัท สามารถโต้แย้งว่าเงินสดที่ถูกปล่อยออกไปโดยการออกตัวเลือกให้กับพนักงานมากกว่าการขายให้กับนักลงทุนจะถูกชดเชยด้วยเงินสดที่ บริษัท จ่ายให้โดยการจ่ายเงินให้พนักงานน้อยลง ขณะที่สองนักเศรษฐศาสตร์ที่มีชื่อเสียงอย่าง Burton G. Malkiel และ William J. Baumol ได้ตั้งข้อสังเกตใน 4 เมษายน 2545 บทความ Wall Street Journal: บริษัท ผู้ประกอบการรายใหม่อาจไม่สามารถให้การชดเชยเงินสดที่จำเป็นต่อการดึงดูดพนักงานที่โดดเด่น สามารถเสนอตัวเลือกหุ้นได้ But Malkiel and Baumol, unfortunately, do not follow their observation to its logical conclusion. For if the cost of stock options is not universally incorporated into the measurement of net income, companies that grant options will underreport compensation costs, and it wont be possible to compare their profitability, productivity, and return-on-capital measures with those of economically equivalent companies that have merely structured their compensation system in a different way. The following hypothetical illustration shows how that can happen. Imagine two companies, KapCorp and MerBod, competing in exactly the same line of business. The two differ only in the structure of their employee compensation packages. KapCorp pays its workers 400,000 in total compensation in the form of cash during the year. At the beginning of the year, it also issues, through an underwriting, 100,000 worth of options in the capital market, which cannot be exercised for one year, and it requires its employees to use 25 of their compensation to buy the newly issued options. The net cash outflow to KapCorp is 300,000 (400,000 in compensation expense less 100,000 from the sale of the options). MerBods approach is only slightly different. It pays its workers 300,000 in cash and issues them directly 100,000 worth of options at the start of the year (with the same one-year exercise restriction). Economically, the two positions are identical. Each company has paid a total of 400,000 in compensation, each has issued 100,000 worth of options, and for each the net cash outflow totals 300,000 after the cash received from issuing the options is subtracted from the cash spent on compensation. Employees at both companies are holding the same 100,000 of options during the year, producing the same motivation, incentive, and retention effects. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers In preparing its year-end statements, KapCorp will book compensation expense of 400,000 and will show 100,000 in options on its balance sheet in a shareholder equity account. If the cost of stock options issued to employees is not recognized as an expense, however, MerBod will book a compensation expense of only 300,000 and not show any options issued on its balance sheet. Assuming otherwise identical revenues and costs, it will look as though MerBods earnings were 100,000 higher than KapCorps. MerBod will also seem to have a lower equity base than KapCorp, even though the increase in the number of shares outstanding will eventually be the same for both companies if all the options are exercised. As a result of the lower compensation expense and lower equity position, MerBods performance by most analytic measures will appear to be far superior to KapCorps. This distortion is, of course, repeated every year that the two firms choose the different forms of compensation. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers Fallacy 2: The Cost of Employee Stock Options Cannot Be Estimated Some opponents of option expensing defend their position on practical, not conceptual, grounds. Option-pricing models may work, they say, as a guide for valuing publicly traded options. But they cant capture the value of employee stock options, which are private contracts between the company and the employee for illiquid instruments that cannot be freely sold, swapped, pledged as collateral, or hedged. It is indeed true that, in general, an instruments lack of liquidity will reduce its value to the holder. But the holders liquidity loss makes no difference to what it costs the issuer to create the instrument unless the issuer somehow benefits from the lack of liquidity. And for stock options, the absence of a liquid market has little effect on their value to the holder. The great beauty of option-pricing models is that they are based on the characteristics of the underlying stock. Thats precisely why they have contributed to the extraordinary growth of options markets over the last 30 years. The Black-Scholes price of an option equals the value of a portfolio of stock and cash that is managed dynamically to replicate the payoffs to that option. With a completely liquid stock, an otherwise unconstrained investor could entirely hedge an options risk and extract its value by selling short the replicating portfolio of stock and cash. In that case, the liquidity discount on the options value would be minimal. And that applies even if there were no market for trading the option directly. Therefore, the liquidityor lack thereofof markets in stock options does not, by itself, lead to a discount in the options value to the holder. Investment banks, commercial banks, and insurance companies have now gone far beyond the basic, 30-year-old Black-Scholes model to develop approaches to pricing all sorts of options: Standard ones. Exotic ones. Options traded through intermediaries, over the counter, and on exchanges. Options linked to currency fluctuations. Options embedded in complex securities such as convertible debt, preferred stock, or callable debt like mortgages with prepay features or interest rate caps and floors. A whole subindustry has developed to help individuals, companies, and money market managers buy and sell these complex securities. Current financial technology certainly permits firms to incorporate all the features of employee stock options into a pricing model. A few investment banks will even quote prices for executives looking to hedge or sell their stock options prior to vesting, if their companys option plan allows it. Of course, formula-based or underwriters estimates about the cost of employee stock options are less precise than cash payouts or share grants. But financial statements should strive to be approximately right in reflecting economic reality rather than precisely wrong. Managers routinely rely on estimates for important cost items, such as the depreciation of plant and equipment and provisions against contingent liabilities, such as future environmental cleanups and settlements from product liability suits and other litigation. When calculating the costs of employees pensions and other retirement benefits, for instance, managers use actuarial estimates of future interest rates, employee retention rates, employee retirement dates, the longevity of employees and their spouses, and the escalation of future medical costs. Pricing models and extensive experience make it possible to estimate the cost of stock options issued in any given period with a precision comparable to, or greater than, many of these other items that already appear on companies income statements and balance sheets. Not all the objections to using Black-Scholes and other option valuation models are based on difficulties in estimating the cost of options granted. For example, John DeLong, in a June 2002 Competitive Enterprise Institute paper entitled The Stock Options Controversy and the New Economy, argued that even if a value were calculated according to a model, the calculation would require adjustment to reflect the value to the employee. He is only half right. By paying employees with its own stock or options, the company forces them to hold highly non-diversified financial portfolios, a risk further compounded by the investment of the employees own human capital in the company as well. Since almost all individuals are risk averse, we can expect employees to place substantially less value on their stock option package than other, better-diversified, investors would. Estimates of the magnitude of this employee risk discountor deadweight cost, as it is sometimes calledrange from 20 to 50, depending on the volatility of the underlying stock and the degree of diversification of the employees portfolio. The existence of this deadweight cost is sometimes used to justify the apparently huge scale of option-based remuneration handed out to top executives. A company seeking, for instance, to reward its CEO with 1 million in options that are worth 1,000 each in the market may (perhaps perversely) reason that it should issue 2,000 rather than 1,000 options because, from the CEOs perspective, the options are worth only 500 each. (We would point out that this reasoning validates our earlier point that options are a substitute for cash.) But while it might arguably be reasonable to take deadweight cost into account when deciding how much equity-based compensation (such as options) to include in an executives pay packet, it is certainly not reasonable to let dead-weight cost influence the way companies record the costs of the packets. Financial statements reflect the economic perspective of the company, not the entities (including employees) with which it transacts. When a company sells a product to a customer, for example, it does not have to verify what the product is worth to that individual. It counts the expected cash payment in the transaction as its revenue. Similarly, when the company purchases a product or service from a supplier, it does not examine whether the price paid was greater or less than the suppliers cost or what the supplier could have received had it sold the product or service elsewhere. The company records the purchase price as the cash or cash equivalent it sacrificed to acquire the good or service. Suppose a clothing manufacturer were to build a fitness center for its employees. The company would not do so to compete with fitness clubs. It would build the center to generate higher revenues from increased productivity and creativity of healthier, happier employees and to reduce costs arising from employee turnover and illness. The cost to the company is clearly the cost of building and maintaining the facility, not the value that the individual employees might place on it. The cost of the fitness center is recorded as a periodic expense, loosely matched to the expected revenue increase and reductions in employee-related costs. The only reasonable justification we have seen for costing executive options below their market value stems from the observation that many options are forfeited when employees leave, or are exercised too early because of employees risk aversion. In these cases, existing shareholders equity is diluted less than it would otherwise be, or not at all, consequently reducing the companys compensation cost. While we agree with the basic logic of this argument, the impact of forfeiture and early exercise on theoretical values may be grossly exaggerated. (See The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise at the end of this article.) The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise Unlike cash salary, stock options cannot be transferred from the individual granted them to anyone else. Nontransferability has two effects that combine to make employee options less valuable than conventional options traded in the market. First, employees forfeit their options if they leave the company before the options have vested. Second, employees tend to reduce their risk by exercising vested stock options much earlier than a well-diversified investor would, thereby reducing the potential for a much higher payoff had they held the options to maturity. Employees with vested options that are in the money will also exercise them when they quit, since most companies require employees to use or lose their options upon departure. In both cases, the economic impact on the company of issuing the options is reduced, since the value and relative size of existing shareholders stakes are diluted less than they could have been, or not at all. Recognizing the increasing probability that companies will be required to expense stock options, some opponents are fighting a rearguard action by trying to persuade standard setters to significantly reduce the reported cost of those options, discounting their value from that measured by financial models to reflect the strong likelihood of forfeiture and early exercise. Current proposals put forth by these people to FASB and IASB would allow companies to estimate the percentage of options forfeited during the vesting period and reduce the cost of option grants by this amount. Also, rather than use the expiration date for the option life in an option-pricing model, the proposals seek to allow companies to use an expected life for the option to reflect the likelihood of early exercise. Using an expected life (which companies may estimate at close to the vesting period, say, four years) instead of the contractual period of, say, ten years, would significantly reduce the estimated cost of the option. Some adjustment should be made for forfeiture and early exercise. But the proposed method significantly overstates the cost reduction since it neglects the circumstances under which options are most likely to be forfeited or exercised early. When these circumstances are taken into account, the reduction in employee option costs is likely to be much smaller. First, consider forfeiture. Using a flat percentage for forfeitures based on historical or prospective employee turnover is valid only if forfeiture is a random event, like a lottery, independent of the stock price. In reality, however, the likelihood of forfeiture is negatively related to the value of the options forfeited and, hence, to the stock price itself. People are more likely to leave a company and forfeit options when the stock price has declined and the options are worth little. But if the firm has done well and the stock price has increased significantly since grant date, the options will have become much more valuable, and employees will be much less likely to leave. If employee turnover and forfeiture are more likely when the options are least valuable, then little of the options total cost at grant date is reduced because of the probability of forfeiture. The argument for early exercise is similar. It also depends on the future stock price. Employees will tend to exercise early if most of their wealth is bound up in the company, they need to diversify, and they have no other way to reduce their risk exposure to the companys stock price. Senior executives, however, with the largest option holdings, are unlikely to exercise early and destroy option value when the stock price has risen substantially. Often they own unrestricted stock, which they can sell as a more efficient means to reduce their risk exposure. Or they have enough at stake to contract with an investment bank to hedge their option positions without exercising prematurely. As with the forfeiture feature, the calculation of an expected option life without regard to the magnitude of the holdings of employees who exercise early, or to their ability to hedge their risk through other means, would significantly underestimate the cost of options granted. Option-pricing models can be modified to incorporate the influence of stock prices and the magnitude of employees option and stock holdings on the probabilities of forfeiture and early exercise. (See, for example, Mark Rubinsteins Fall 1995 article in the Journal of Derivatives . On the Accounting Valuation of Employee Stock Options.) The actual magnitude of these adjustments needs to be based on specific company data, such as stock price appreciation and distribution of option grants among employees. The adjustments, properly assessed, could turn out to be significantly smaller than the proposed calculations (apparently endorsed by FASB and IASB) would produce. Indeed, for some companies, a calculation that ignores forfeiture and early exercise altogether could come closer to the true cost of options than one that entirely ignores the factors that influence employees forfeiture and early exercise decisions. Fallacy 3: Stock Option Costs Are Already Adequately Disclosed Another argument in defense of the existing approach is that companies already disclose information about the cost of option grants in the footnotes to the financial statements. Investors and analysts who wish to adjust income statements for the cost of options, therefore, have the necessary data readily available. We find that argument hard to swallow. As we have pointed out, it is a fundamental principle of accounting that the income statement and balance sheet should portray a companys underlying economics. Relegating an item of such major economic significance as employee option grants to the footnotes would systematically distort those reports. But even if we were to accept the principle that footnote disclosure is sufficient, in reality we would find it a poor substitute for recognizing the expense directly on the primary statements. For a start, investment analysts, lawyers, and regulators now use electronic databases to calculate profitability ratios based on the numbers in companies audited income statements and balance sheets. An analyst following an individual company, or even a small group of companies, could make adjustments for information disclosed in footnotes. But that would be difficult and costly to do for a large group of companies that had put different sorts of data in various nonstandard formats into footnotes. Clearly, it is much easier to compare companies on a level playing field, where all compensation expenses have been incorporated into the income numbers. Whats more, numbers divulged in footnotes can be less reliable than those disclosed in the primary financial statements. For one thing, executives and auditors typically review supplementary footnotes last and devote less time to them than they do to the numbers in the primary statements. As just one example, the footnote in eBays FY 2000 annual report reveals a weighted average grant-date fair value of options granted during 1999 of 105.03 for a year in which the weighted average exercise price of shares granted was 64.59. Just how the value of options granted can be 63 more than the value of the underlying stock is not obvious. In FY 2000, the same effect was reported: a fair value of options granted of 103.79 with an average exercise price of 62.69. Apparently, this error was finally detected, since the FY 2001 report retroactively adjusted the 1999 and 2000 average grant-date fair values to 40.45 and 41.40, respectively. We believe executives and auditors will exert greater diligence and care in obtaining reliable estimates of the cost of stock options if these figures are included in companies income statements than they currently do for footnote disclosure. Our colleague William Sahlman in his December 2002 HBR article, Expensing Options Solves Nothing, has expressed concern that the wealth of useful information contained in the footnotes about the stock options granted would be lost if options were expensed. But surely recognizing the cost of options in the income statement does not preclude continuing to provide a footnote that explains the underlying distribution of grants and the methodology and parameter inputs used to calculate the cost of the stock options. Some critics of stock option expensing argue, as venture capitalist John Doerr and FedEx CEO Frederick Smith did in an April 5, 2002, New York Times column, that if expensing were required, the impact of options would be counted twice in the earnings per share: first as a potential dilution of the earnings, by increasing the shares outstanding, and second as a charge against reported earnings. The result would be inaccurate and misleading earnings per share. We have several difficulties with this argument. First, option costs only enter into a (GAAP-based) diluted earnings-per-share calculation when the current market price exceeds the option exercise price. Thus, fully diluted EPS numbers still ignore all the costs of options that are nearly in the money or could become in the money if the stock price increased significantly in the near term. Second, relegating the determination of the economic impact of stock option grants solely to an EPS calculation greatly distorts the measurement of reported income, would not be adjusted to reflect the economic impact of option costs. These measures are more significant summaries of the change in economic value of a company than the prorated distribution of this income to individual shareholders revealed in the EPS measure. This becomes eminently clear when taken to its logical absurdity: Suppose companies were to compensate all their suppliersof materials, labor, energy, and purchased serviceswith stock options rather than with cash and avoid all expense recognition in their income statement. Their income and their profitability measures would all be so grossly inflated as to be useless for analytic purposes only the EPS number would pick up any economic effect from the option grants. Our biggest objection to this spurious claim, however, is that even a calculation of fully diluted EPS does not fully reflect the economic impact of stock option grants. The following hypothetical example illustrates the problems, though for purposes of simplicity we will use grants of shares instead of options. The reasoning is exactly the same for both cases. Lets say that each of our two hypothetical companies, KapCorp and MerBod, has 8,000 shares outstanding, no debt, and annual revenue this year of 100,000. KapCorp decides to pay its employees and suppliers 90,000 in cash and has no other expenses. MerBod, however, compensates its employees and suppliers with 80,000 in cash and 2,000 shares of stock, at an average market price of 5 per share. The cost to each company is the same: 90,000. But their net income and EPS numbers are very different. KapCorps net income before taxes is 10,000, or 1.25 per share. By contrast, MerBods reported net income (which ignores the cost of the equity granted to employees and suppliers) is 20,000, and its EPS is 2.00 (which takes into account the new shares issued). Of course, the two companies now have different cash balances and numbers of shares outstanding with a claim on them. But KapCorp can eliminate that discrepancy by issuing 2,000 shares of stock in the market during the year at an average selling price of 5 per share. Now both companies have closing cash balances of 20,000 and 10,000 shares outstanding. Under current accounting rules, however, this transaction only exacerbates the gap between the EPS numbers. KapCorps reported income remains 10,000, since the additional 10,000 value gained from the sale of the shares is not reported in net income, but its EPS denominator has increased from 8,000 to 10,000. Consequently, KapCorp now reports an EPS of 1.00 to MerBods 2.00, even though their economic positions are identical: 10,000 shares outstanding and increased cash balances of 20,000. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. Indeed, if we say that the fully diluted EPS figure is the right way to disclose the impact of share options, then we should immediately change the current accounting rules for situations when companies issue common stock, convertible preferred stock, or convertible bonds to pay for services or assets. At present, when these transactions occur, the cost is measured by the fair market value of the consideration involved. Why should options be treated differently Fallacy 4: Expensing Stock Options Will Hurt Young Businesses Opponents of expensing options also claim that doing so will be a hardship for entrepreneurial high-tech firms that do not have the cash to attract and retain the engineers and executives who translate entrepreneurial ideas into profitable, long-term growth. This argument is flawed on a number of levels. For a start, the people who claim that option expensing will harm entrepreneurial incentives are often the same people who claim that current disclosure is adequate for communicating the economics of stock option grants. The two positions are clearly contradictory. If current disclosure is sufficient, then moving the cost from a footnote to the balance sheet and income statement will have no market effect. But to argue that proper costing of stock options would have a significant adverse impact on companies that make extensive use of them is to admit that the economics of stock options, as currently disclosed in footnotes, are not fully reflected in companies market prices. More seriously, however, the claim simply ignores the fact that a lack of cash need not be a barrier to compensating executives. Rather than issuing options directly to employees, companies can always issue them to underwriters and then pay their employees out of the money received for those options. Considering that the market systematically puts a higher value on options than employees do, companies are likely to end up with more cash from the sale of externally issued options (which carry with them no deadweight costs) than they would by granting options to employees in lieu of higher salaries. Even privately held companies that raise funds through angel and venture capital investors can take this approach. The same procedures used to place a value on a privately held company can be used to estimate the value of its options, enabling external investors to provide cash for options about as readily as they provide cash for stock. Thats not to say, of course, that entrepreneurs should never get option grants. Venture capital investors will always want employees to be compensated with some stock options in lieu of cash to be assured that the employees have some skin in the game and so are more likely to be honest when they tout their companys prospects to providers of new capital. But that does not preclude also raising cash by selling options externally to pay a large part of the cash compensation to employees. We certainly recognize the vitality and wealth that entrepreneurial ventures, particularly those in the high-tech sector, bring to the U. S. economy. A strong case can be made for creating public policies that actively assist these companies in their early stages, or even in their more established stages. The nation should definitely consider a regulation that makes entrepreneurial, job-creating companies healthier and more competitive by changing something as simple as an accounting journal entry. But we have to question the effectiveness of the current rule, which essentially makes the benefits from a deliberate accounting distortion proportional to companies use of one particular form of employee compensation. After all, some entrepreneurial, job-creating companies might benefit from picking other forms of incentive compensation that arguably do a better job of aligning executive and shareholder interests than conventional stock options do. Indexed or performance options, for example, ensure that management is not rewarded just for being in the right place at the right time or penalized just for being in the wrong place at the wrong time. A strong case can also be made for the superiority of properly designed restricted stock grants and deferred cash payments. Yet current accounting standards require that these, and virtually all other compensation alternatives, be expensed. Are companies that choose those alternatives any less deserving of an accounting subsidy than Microsoft, which, having granted 300 million options in 2001 alone, is by far the largest issuer of stock options A less distorting approach for delivering an accounting subsidy to entrepreneurial ventures would simply be to allow them to defer some percentage of their total employee compensation for some number of years, which could be indefinitelyjust as companies granting stock options do now. That way, companies could get the supposed accounting benefits from not having to report a portion of their compensation costs no matter what form that compensation might take. What Will Expensing Involve Although the economic arguments in favor of reporting stock option grants on the principal financial statements seem to us to be overwhelming, we do recognize that expensing poses challenges. For a start, the benefits accruing to the company from issuing stock options occur in future periods, in the form of increased cash flows generated by its option motivated and retained employees. The fundamental matching principle of accounting requires that the costs of generating those higher revenues be recognized at the same time the revenues are recorded. This is why companies match the cost of multiperiod assets such as plant and equipment with the revenues these assets produce over their economic lives. In some cases, the match can be based on estimates of the future cash flows. In expensing capitalized software-development costs, for instance, managers match the costs against a predicted pattern of benefits accrued from selling the software. In the case of options, however, managers would have to estimate an equivalent pattern of benefits arising from their own decisions and activities. That would likely introduce significant measurement error and provide opportunities for managers to bias their estimates. We therefore believe that using a standard straight-line amortization formula will reduce measurement error and management bias despite some loss of accuracy. The obvious period for the amortization is the useful economic life of the granted option, probably best measured by the vesting period. Thus, for an option vesting in four years, 148 of the cost of the option would be expensed through the income statement in each month until the option vests. This would treat employee option compensation costs the same way the costs of plant and equipment or inventory are treated when they are acquired through equity instruments, such as in an acquisition. In addition to being reported on the income statement, the option grant should also appear on the balance sheet. In our opinion, the cost of options issued represents an increase in shareholders equity at the time of grant and should be reported as paid-in capital. Some experts argue that stock options are more like contingent liability than equity transactions since their ultimate cost to the company cannot be determined until employees either exercise or forfeit their options. This argument, of course, ignores the considerable economic value the company has sacrificed at time of grant. Whats more, a contingent liability is usually recognized as an expense when it is possible to estimate its value and the liability is likely to be incurred. At time of grant, both these conditions are met. The value transfer is not just probable it is certain. The company has granted employees an equity security that could have been issued to investors and suppliers who would have given cash, goods, and services in return. The amount sacrificed can also be estimated, using option-pricing models or independent estimates from investment banks. There has to be, of course, an offsetting entry on the asset side of the balance sheet. FASB, in its exposure draft on stock option accounting in 1994, proposed that at time of grant an asset called prepaid compensation expense be recognized, a recommendation we endorse. FASB, however, subsequently retracted its proposal in the face of criticism that since employees can quit at any time, treating their deferred compensation as an asset would violate the principle that a company must always have legal control over the assets it reports. We feel that FASB capitulated too easily to this argument. The firm does have an asset because of the option grantpresumably a loyal, motivated employee. Even though the firm does not control the asset in a legal sense, it does capture the benefits. FASBs concession on this issue subverted substance to form. Finally, there is the issue of whether to allow companies to revise the income number theyve reported after the grants have been issued. Some commentators argue that any recorded stock option compensation expense should be reversed if employees forfeit the options by leaving the company before vesting or if their options expire unexercised. But if companies were to mark compensation expense downward when employees forfeit their options, should they not also mark it up when the share price rises, thereby increasing the market value of the options Clearly, this can get complicated, and it comes as no surprise that neither FASB nor IASB recommends any kind of postgrant accounting revisions, since that would open up the question of whether to use mark-to-market accounting for all types of assets and liabilities, not just share options. At this time, we dont have strong feelings about whether the benefits from mark-to-market accounting for stock options exceed the costs. But we would point out that people who object to estimating the cost of options granted at time of issue should be even less enthusiastic about reestimating their options cost each quarter. We recognize that options are a powerful incentive, and we believe that all companies should consider them in deciding how to attract and retain talent and align the interests of managers and owners. But we also believe that failing to record a transaction that creates such powerful effects is economically indefensible and encourages companies to favor options over alternative compensation methods. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. Companies should choose compensation methods according to their economic benefitsnot the way they are reported. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. A version of this article appeared in the March 2003 issue of Harvard Business Review .